Ik weet niet of u wel eens in het Langbroekerwetering geweest bent? Dat is het gebied op de westelijke flanken van de Utrechtse Heuvelrug. Het is werkelijk een waanzinnig mooi gebied. Een lappendeken van natuurgebiedjes, landbouwperceeltjes, landgoederen en smalle weggetjes. Ik fiets er graag! Aan de voet van de heuvelrug was er vroeger moeras. Dat is het tegenwoordig niet meer, maar het waterbeheer is er nog steeds een uitdaging.
Het gebied is wat waterbeheer betreft opgedeeld in veel kleine peilgebiedjes, allemaal met hun eigen specifieke waterpeil, geoptimaliseerd voor het grondgebruik op het betreffende perceel. Of zoals het Houtens Nieuws het deze week omschrijft: “Een uitgekiend stelsel van gemalen, stuwen en sluizen, een knap staaltje waterbeheer.” Prachtig maatwerk. Want landbouwers willen meestal een laag waterpeil en natuurbeheerders verlangen meestal wat nattere omstandigheden.
Maar is dit de manier zoals we het ook in de toekomst moeten blijven doen? Al die peilgebiedjes moeten wel beheerd worden. En in het gebied komt ook prachtig schoon kwelwater omhoog, eigenlijk jammer om dat zo maar af te voeren. Het klinkt als een logische oplossing om dan maar te kiezen voor één soort grondgebruik, landbouw óf natuur in plaats van de verweving van allebei. Maar juist die verwevenheid maakt het landschap zo mooi. En bovendien, voor veel mensen is dit hun thuis en het land van hun familie, al generaties lang. Daar hebben overheden niet zomaar de zeggenschap over. Maar tot hoever gaat dan wel de dienstbaarheid van die overheden. Moeten wij alle functies zomaar bedienen met het ideale waterpeil? Of moeten we leren leven met het feit dat het ene gebied natter is dan het andere? Ik vind dat we daar als waterschap het gesprek over aan moeten gaan met onze inwoners. En we zullen het vast niet altijd eens zijn.
Dus wat vindt u? Moeten we leren leven met de omstandigheden in het gebied? Of moet het waterschap zich dienstbaar opstellen en maatwerk leveren aan iedere grondgebruiker? Vertelt u mij eens hoe u erover denkt.